Fail!

 

No niestety. Długi kurs i przygotowania nie wystarczyły. Wczoraj oblałam mój pierwszy i liczę, że ostatni egzamin na prawko ;) A za co? Podobno wymusiłam pierwszeństwo. Może i tak, może i nie. Bardziej prawdopodobne, że nie, bo na 15 osób które wychodziły przede mną 13 oblało za wymuszenie. Naprawdę sądzicie, że tak wiele młodych kierowców wymusza na innych kierujących czy na pieszych pierwszeństwo i bardzo pragnie mieć kolizję? Nie sądzę! Mi bynajmniej na tym nie zależało! Ba! Moim zdaniem ze trzy razy zdążyłabym wyjechać, ale egzaminator przecież wie lepiej, tak?

Na mieście spędziłam jakieś 10 może 15 minut. Szło mi naprawdę dobrze no i nagle polecenie - parkowanie równoległe tyłem i tutaj się ucieszyłam, bo to mi wychodzi świetnie i wiedziałam, że dam sobie radę. Zaparkowałam poprawnie no i nastąpiły dwa słowa, których nie zapomnę: "Proszę wyjechać". Za mną jechał jakiś samochód no to go puściłam, bo pod kółka broń Boże się nie pcham ;] no i przyszła moja kolej na ruszenie. Ładnie, płynnie i nagle egzaminator hamuje i po kilkunastu sekundach przejeżdża obok mnie samochód. "Spojrzała Pani w lusterko?", "Spojrzałam!", "No i co? Tak ładnie Pani jechała, piękna dynamika, piękne manewry i nagle taki głupi błąd". No to już się nie odzywałam, bo wiem, że spokojnie ze trzy razy bym wyjechała. Przesiadłam się do tyłu i do WORD-u wrócił już egzaminator.

Początkowo dość mocno mnie to dotknęło. Popłakałam się, chyba bardziej ze złości i z tego, że zszedł ze mnie stres, niż z powodu oblanego egzaminu :/ W domu na spokojnie usiadłam i pomyślałam o tym wszystkim i doszłam do wniosku, że Szanowny Pan Zdzisław od początku nastawiał się na oblanie mnie na wymuszeniu. Od początku jak tylko zaczęłam jazdę, już przy wyjeździe z WORD-u, przy każdym włączaniu się do ruchu skakał jak oszalały na fotelu i odwracał się, czy przypadkiem nikogo za mną nie ma i się na siłę nie wpycham. Nawet na pasach jak się zatrzymałam [No dałabym sobie ręce obciąć, że facet mi wejdzie na pasy, szedł tak zamaszystym krokiem - ale nie wszedł] to już z oburzeniem pytał się po co skoro nikogo na pasach nie było, to mu na spokojnie wytłumaczyłam, że nie chciałam potrącić pieszego. 

No, ale nic. Jak to mówią "Co nas nie zabije, to nas wzmocni" i rzeczywiście muszę się zgodzić. Może to głupio zabrzmi, czy nawet nieskromnie, ale nigdy nie odniosłam żadnej porażki. To moja pierwsza i może dlatego tak bardzo na początku mnie dotknęła. Wcześniej wszystko co robiłam okazywało się sukcesem, wszystko za co się złapałam mi wychodziło, wszystko czego zapragnęłam - dostałam [oczywiście, nie wyobrażajcie sobie od razu, że muszę być nieźle rozpieszczoną gówniarą która ma wszystko - nie, tak nie jest. Wiem na co mogę sobie pozwolić, a na co nie. I mówię o rzeczach przyziemnych, możliwych do zrealizowania, a nie żadnej wielkiej willi z basenem na wzgórzach Hollywood ;)]. Dlatego to tak naprawdę pierwsza poważna rzecz, która mi nie wyszła i dlatego było mi tak przykro, ale w sumie dobrze się stało. 

Wiem już jak to jest odnieść porażkę, taką prawdziwą porażkę i nie chcę już więcej się tak czuć. Jest to swoisty sposób na podtrzymanie a nawet wzmocnienie motywacji, bo skoro nie chcę tego poczuć, nie chcę odnosić porażek, to muszę się starać i poświęcać rzeczom na których mi zależy, żeby odnieść sukces :)