Ostatnia zima. Åke Edwardson

Czarna seria kusi. Dotychczas przeczytałam niewiele kryminałów, ale w ostatnim czasie coraz więcej tytułów wpada mi w oko a niektóre nawet trafiają do mnie i mam okazję je przeczytać. Tak samo było z dziesiątym tomem cyklu o komisarzu Eriku Winterze. I od razu mówię NIE!, nie czytałam poprzednich dziewięciu. Doszły mnie słuchy, że można to zrobić bez znajomości poprzednich tomów (zazwyczaj tak jest w przypadku powieści kryminalnych), więc postanowiłam sprawdzić, czy powinnam w ogóle zawracać sobie głowę poprzednimi dziewięcioma.

Pewnego grudniowego poranka patrol policyjny zostaje wezwany do mieszkania w eleganckiej dzielnicy Göteborga. Mężczyzna, w stanie ciężkiego szoku, leży obok ciała zamordowanej partnerki.
Kilka dni później, w tej samej eleganckiej dzielnicy powtarza się schemat zbrodni. Znalezione zostaje kolejne ciało uduszonej kobiety i mąż pogrążony w szoku.
Podejrzenia śledczych kierują się w stronę obu mężczyzn, ale młody asystent policyjny zwraca uwagę na szczegół, który nie zgadza się z hipotezą śledczych…

Po przeczytaniu tej książki czuję się troszeczkę zmieszana. Sama do końca nie wiem co o niej myśleć i po raz kolejny pozwolę ponieść się fali pisania recenzji i zobaczę co z tego wyjdzie i jaka będzie moja końcowa opinia.

Tytuł: Ostatnia zima
Autor: Åke Edwardson
Wydawnictwo: Czarna owca
Seria: Czarna seria
Strony: 496
Premiera: 23 października 2013
Cena okładkowa: 39,90zł

Fabuła ciekawa. Martwe ciało, nieznany sprawdza, aczkolwiek podejrzany jest narzeczony, który spał zaraz obok ofiary i zarzeka się, że to nie jego wina i on nic nie zrobił. Niedługo potem sytuacja powtarza się. Do tego wszystkiego dochodzi martwe ciało sprzedawcy nieruchomości, które przez długi czas jest anonimowe i śledczy nie wiedzą pod co podpiąć tę ofiarę i dlaczego mężczyzna jest martwy. Totalnie zawiła historia, której wyjaśnienie jak zwykle znaleźć można na ostatnich kartach książki.

Chociaż cała historia jest napisana bardzo sprawnie i niesamowicie szybko przez nią przebrnęłam, czasami odnosiłam wrażenie, jakby niektóre wątki były rozpisywane na siłę, upychane, by książka miała większą objętość. Z drugiej strony jednak nie jestem wstanie wskazać takowych fragmentów i wszystko sprawia wrażenie jakby jednak było na swoim miejscu. Sama nie wiem jak to ująć i zapewne brzmię jak niezdecydowany dzieciak, który nie wie, czy chce czerwonego, czy zielonego lizaka, ale tak właśnie się czuję.

Zaskoczyło mnie bardzo zakończenie. Przeczytałam ostatnie zdanie, zamknęłam książkę i czułam się jakby ktoś bił mnie nią wcześniej w głowę. Szanowny Panie Edwardson - jak tak można? Zrobiłabym wszystko, żeby dowiedzieć się teraz co miało miejsce dalej, co się wydarzyło i jakie będą tego skutki, ale nie wiem czy dowiem się kiedykolwiek. Nie wiem czy będzie kontynuacja, czy jest to ostatni tom. Jak tylko skończyłam ten tytuł i mama zobaczyła moją minę, powiedziałam jej: "Jeżeli to jest ostatni tom to nienawidzę tej książki, jeżeli będzie kontynuacja to jest całkiem niezła" i chyba to zdanie będzie idealnym jej podsumowaniem, bo nie zostałam powalona na kolana, cała historia nie bardzo mnie zaskoczyła, ale nie powiem, żebym się z nią męczyła. Czytało się bardzo przyjemnie i myślę, że prędzej, czy później sięgnę po poprzednie tomy, by bliżej poznać chociażby głównego bohatera - komisarza Erika Wintera - który wydaje się niezwykle złożoną i ciekawą postacią, ale jak to zawsze bywa, jego szczegółowa charakterystyka i losy zostały przedstawione na łamach poprzednich tomów i podejrzewam, że to właśnie przez ten fakt, że nie czytałam poprzednich tomów, moja ocena może być troszkę niższa i mam wrażenie niedociągnięć w Ostatniej zimie, która po przeczytaniu dziewięciu poprzednich tomów mogłaby okazać się bardzo zadowalającą lekturą!